Αναμνήσεις...

Αύγουστος-Σεπτέμβριος, και όσοι πιστοί για 15-20 χρόνια (1980-2000) ζούσαμε τη στιγμή στη
Χαλκιδική, όπου και το ομώνυμο Ράλλυ του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Με το μεγαλύτερο κιόλας
συντελεστή. Αγώνας «να η ευκαιρία» για τους Έλληνες πρωταθλητές, οι οποίοι είχαν χίλιους
λόγους να διακριθούν, και μάλιστα απολαμβάνοντας. Καταπληκτικές ειδικές διαδρομές, θεατές
με άποψη και συναγωνισμό επιπέδου Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, τη στιγμή που από τη συνάντηση
πέρασαν και Παγκόσμιοι, όπως οι Ρανιοτί, Φρεκλέν, Μπιαζιόν, ΜακΡέι, Ζανούσι κ.ά. Αν στο
Ράλλυ Ακρόπολις η «ζαλάδα» σε σχέση με τους χρόνους των «θεών» ήταν δεδομένη, στο Ράλλυ
Χαλκιδικής οι Έλληνες πουλούσαν ακριβά το τομάρι τους. ¶λλωστε, μόνο τυχαία δεν έλαμψαν σε
επίπεδο Γενικής οι «Σιρόκο», «Ιαβέρης», Γιώργος Μοσχούς, «Τζίγγερ», Γιάννης Παπαδημητρίου,
Γάκης Καλεμτζάκης, Γιώργος Σωτηριάδης, Κώστας Χαμπής κ.ά., ενώ πεντακάθαρα κέρδισαν το
Ράλλυ ο Λεωνίδας Κύρκος και ο ¶ρης Βωβός. Για κατηγορίες και κλάσεις ουδέποτε τέθηκε θέμα,
και κάμποσοι ικανοί Έλληνες αξιοποίησαν ευκαιρίες και δυνατότητες σημειώνοντας διεθνείς
«νίκες».

Σε πρώτο πρόσωπο...
Τυχερός ο υπογράφων. Από γρήγορο σέρβις του Παύλου Μοσχούτη δίπλα στον ¶κη Εμμανουήλ στην
AkiSpeed Cortina το '79 και πλοηγός με τη Silvia το '83, να 'μαστε ως εργοστασιακή
συμμετοχή το '84 με τον Κώστα Φερτάκη με το Nissan 240 RS! Eμπειρία ζωής, διαχρονικής
μάλιστα αξίας, αφού οδηγήσαμε όλα τα εργοστασιακά Nissan μέχρι και το '95, χωρίς να
υποτιμούμε τη συμμετοχή με το επίσης εργοστασιακό Seat Ibiza το '96 και το '97. Σε κάθε
περίπτωση, οι άνθρωποι δίπλα και γύρω μας έκαναν τη διαφορά. Οι συνοδηγοί μας, τα κομάντο-
τεχνικοί και βέβαια οι επικεφαλής συντονιστές. Ο Νίκος Κελεσάκος, ο άνθρωπος στον οποίο
οφείλουμε τα πάντα όλα σε σχέση με την αγωνιστική μας καριέρα -και όχι μόνο- και φυσικά ο
Κύριος Νικόλας Παπασταθόπουλος. Ο «Παπ» μου. Καταπληκτικοί άνθρωποι, καταπληκτικά
αυτοκίνητα, όπως ήταν το «άχαστο» Nissan Sunny GTiR και το τέλειο περιβάλλον με ειδικές
διαδρομές-σημείο αναφοράς για τις δυνατότητες του καθενός μας, όπως είναι η Βάβδος, τα
Σήμαντρα, τα Πλανά, το Μεταγκίτσι, και άλλες «ειδικάρες» τέρμα γκάζι, με το χρώμα να δίνει
όποτε προέκυπτε ο ασφάλτινος Χολομώντας. Έχανες-κέρδιζες εκεί, ήξερες ότι δίνεις εξετάσεις
και στον εαυτό σου. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και τα Ορμύλια, ειδική-σπαστήρι για τον
ερασιτέχνη, ήθελαν τον τρόπο τους ώστε να πας αέρα και να είσαι ανταγωνιστικός. Όπως έλεγε
ο μετρ Γιώργος Μοσχούς, «αν πας φυσιολογικά, έχει 2-3 πηδήματα-σκαλοπάτια. Αν πας αέρα,
πετάς παντού». Για να πετάξεις, βέβαια, ήθελες τη σωστή, όχι ιδιαίτερα σκληρή ανάρτηση και
τη σωστή σχέση μετάδοσης, σε συνδυασμό πάντα με το πλαίσιο και τις προδιαγραφές του
κινητήρα. Δουλεύαμε πολύ στη Nissan πριν από τον αγώνα ώστε να έχουμε το σωστό πακέτο, σε
έναν αγώνα «καμία σχέση», αν έκανες συγκρίσεις με το Ράλλυ Ακρόπολις.

Νίκος Κελεσάκος
Ο «Βάκα», από το «Βακαμπαγιάσι» του αρχηγού της Nissan τότε, ο επικεφαλής του αγωνιστικού
τμήματος της Nissan από τις αρχές της δεκαετίας του '80 και για 25 και βάλε χρόνια.
Σπάνιος, ειδικός άνθρωπος, με το θετικό αποτέλεσμα τρόπο ζωής σε διάφορα επίπεδα εμπλοκής
του. Έδινε την ψυχή του για τους γύρω του και μαζί κάναμε τη διαφορά χάρη στον τρόπο
επικοινωνίας μας. Με τα μάτια! Δεν ήταν απλώς η ψυχή της προσπάθειας, ο άνθρωπος που
εμπιστευόταν και εμπιστεύεται ο Τάκης Θεοχαράκης εν λευκώ, ήταν ο πατέρας όλων μας. Του
πληρώματος και των μηχανικών. Απίστευτη η δυναμική του στην προετοιμασία, με μέθοδο που
συνδύαζε το συναίσθημα με τον επαγγελματισμό, με τρόπο που εντυπωσίαζε ακόμα και τους
Σάλονεν, Μέτα, αλλά ήταν πάνω στον αγώνα που με τον τρόπο του σου έδινε τη δύναμη να
μείνεις όρθιος και να διακριθείς ακόμα και αν είχες βρεθεί στον πάτο. Αγαπημένος όλων, σε
κέρδιζε με τον τρόπο του, με τις ακριβείς προβλέψεις του και βέβαια με την εμπειρία, που
αποκτάται, αλλά πρέπει και «να το έχεις», όπως λέγεται.
¶λλωστε, μόνο τυχαία δε δημιούργησε με την άπαιχτη σύζυγό του, τη Μίση, την τέλεια
οικογένεια, προσφέροντας στην κοινωνία δύο καταπληκτικά παιδιά με αγωγή και μόρφωση, ώστε
να μείνουν όρθια στα δύσκολα. Απλά αγαπημένος, με το συναίσθημα να συμπληρώνει την
εκτίμηση για τον άνθρωπο, για τον φίλο που, πέραν της εμπιστοσύνης του με αποδείξεις, μας
δίδαξε αποφασιστικότητα και την απαραίτητη μαγκιά ώστε να επιβιώσεις σε ειδικούς -και όχι
μόνο- χώρους._ Σ. Χατζηπαναγιώτου